سیاست مقایسه ای ایران و آمریکا در قبال سلفی گری در عراق جدید

سلفی گرایی در جهان اسلام گرچه ریشه در تاریخ سده های میانی اسلام دارد اما به عنوان مساله ای که سیاست و امنیت را در حوزه روابط بین الملل به خود مشغول کرده محصول یک قرن اخیر است. بنیاد گرایی و جریان های تکفیری فارغ از نگاه ابزارگرایی به آنان، حاصل بحران هایی است که بعد از فروپاشی امپراطوری عثمانی وانحطاط جوامع اسلامی در بستر اجتماعی کشورهای اهل سنت، رشد کرده است. این گروه ها دلیل اصلی عقب ماندگی خود را فاصله گرفتن از سنت های اسلام اصیل می دانند و در این راستا استعمار صلیبی، حاکمان دست نشانده آنان و شیعیان صفوی را متهم به همکاری برای به نابودی کشاندن جوامع اهل سنت معرفی می کنند و عراق پس از صدام را میدانی برای مبارزه با آمریکای صلیبی و ایران شیعه می پندارند. محقق در این پژوهش کوشیده تا ضمن بررسی اهداف و منافع ایران و آمریکا در عراق به این پرسش اساسی پاسخ دهد که سیاست های ایران و آمریکا در برخورد با جریان سلفی در عراق جدید، از چه نقاط افتراق و اشتراکی برخوردار می باشد؟ فرضیه ی نهایی تحقیق این می شود که؛ دو کشور علیرغم وجود اختلافات در حوزه های دیگر به خاطر احساس تهدید منافع از جانب این گرو های افراطی و ساختار شکن، سیاست های تقابلی و یکسانی را در پیش گرفته اند. پژوهشگر برای اثبات این فرضیه از روش توصیفی تحلیلی، مبتنی بر کتب علمی- تاریخی و اسناد پژوهشی و تحلیل های مطبوعاتی یاری جسته است و در بخش نتیجه گیری به علت استفاده ابزاری آمریکایی ها از این گروه ها در کشور های مختلف و تقسیم آنها به تروریست خوب و بد، مقامات ایران با دیده تردید به همکاری با آمریکایی ها در مبارزه با تروریسم می نگرند و علاقه ای به همکاری و هماهنگی مشهود با آنها ندارند.